افسانه شرکت- دانش برندینگ در کشور ما بسیار ضعیف است ما در داخل کشورمان برندهای ایرانی معتبر نداریم. ماندن در بازارهای هدف تنها با برندسازی محقق می شود. همچنین بازار داخلی برای شرکت های ایرانی آنقدر بزرگ و جذاب است که عموما صادرات را مقوله اصلی و دغدغه خود نمی دانند.

به گزارش خبرنگار پایگاه خبری و تحلیلی اگزیم نیوز،حضور در بازارهای جهانی و مهمتر از آن تداوم حضور در بازارهای هدف صادراتی نه تنها مستلزم کیفیت و قیمت مناسب است که مهمتر از آن داشتن برند است. برند سرمایه‌ای برای سازمان تولیدکننده است که علاوه بر ارزش‌آفرینی سبب نفوذ و ماندگاری آن در بازارهای هدف می‌شود. با افزایش رقابت در بازارهای جهانی و قبضه شدن بازارهای داخلی توسط واردات و از رونق افتادن صادرات برندسازی در کشور به یک ضرورت تبدیل شده است.

برای نمونه در حیطه اقلام صادراتی همچون زعفران، خاویار، پسته و فرش کشورمان فاقد برند بوده و تنها با نام ایران صادر می شود. این در حالی است که تجربه برندهای موفق در دنیا نشان می دهد که آن ها ابتدا فعالیتشان را از سطح ملی آغاز کرده و پس از جلب اعتماد مشتریان داخلی با استفاده از تکنیک ها و روش های نوین بازاریابی کالای خویش را به جهانیان شناسانده اند. اما کالاهای ایرانی با وجود داشتن پشتوانه تاریخی و کیفیت به عنوان مزیت هنوز نتوانسته اند جایگاه خود را در سطح جهانی بدست آورند. مادامی که محصول ما به صورت یک برند مطرح نشود در رقابت جهانی حتی با کشورهای منطقه با مشکل جدی مواجه خواهیم بود.

در ارتباط با ضرورت مساله برند سازی در کشور و چالش های پیشروی آن، خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی اگزیم نیوز گفتگویی با شهریار شفیعی دبیر کمیسیون توسعه صادرات خانه اقصاد ایران، مدیر و موسس آکادمی برند ایران داشته است.

دبیر کمیسیون توسعه صادرات خانه اقصاد ایران  توضیح داد:. برندسازی پیچیده ترین و متاخرترین شیوه مدیریت بازار است در یک نگاه برند سازی یعنی ما فقط به جنبه های فنی و تولیدی یک محصول نگاه نکنیم بلکه بحث های هویتی، احترام به مخاطب و از همه مهمتر ایجاد وجوه متمایز در محصول برای جذب مشتری است. این موضوع را در حوزه های مصرفی بیشتر می توان دید.

شفیعی ادامه داد: امروزه در کل دنیا برندینگ حوزه پیچیده و میان رشته ای است که بدون آن نمی توان در بازاری حضور مستمر داشت. بدست آوردن بازار برای تولیدکنندگان بسیار سخت است اما از آن سخت تر ماندن در بازار است و ماندن در بازارها تنها با برندسازی محقق می شود و نه اینکه تنها به خاطر تفاوت های جزیی در تعرفه های صادراتی، مصوب های دلار صادراتی و قیمت، سریع بازار را از دست بدهیم و یا اینکه تنها به دلیل ارزانی آن منبع در داخل یا وفور نیروی کار، ارزانی انرژی، دلارهای مشوق و سوبسیدهایی که دولت قایل شده است به صادرات بپردازیم. هر چند قیمت در جهان مهم است اما برند نیز اگر بیشتر از آن مهم نباشد به همان اندازه در گسترش تولید و صادرات مهم بشمار می آید.

چالش های پیشروی برندسازی در کشور

بسیاری معتقدند نبود تعاونی یا شرکت های عظیم از ضعف های برندسازی در کشور است علاوه بر آن عدم تناسب بسته بندی کالاهای ایرانی با استانداردهای کشورهای هدف، عدم ثبت کالاهای ایرانی و مشتری مداری به معنای خدمات پس از فروش از چالش های اصلی برندسازی در کشور است.

شفیعی در خصوص چالش های پیشروی بنگاه های داخلی برای برند سازی و حضور در بازارهای جهانی نیز توضیح داد: چند نکته در این ارتباط وجود دارد. نکته اصلی آن است که ما نه تنها بازارهای جهانی که بازارهای منطقه را هم نمی شناسیم. نکته دیگر آن که بازار ایران برای شرکت های داخلی آنقدر بزرگ و جذاب است که صادرات برای آن ها مقوله اصلی و دغدغه نمی باشد. در واقع ساز و کارهای ما برای صادرات درست نشده است من نمی گویم واردات بد است اما حوزه های اقتصادی ما برای صادرات ساخته نشده است. تحریم های ضالمانه غرب علیه ایران ، ما را نسبت به فضای صادراتی غریبه کرده است.

شفیعی با اشاره به موضوع برندینگ ادامه داد: دانش برندینگ در کشور ما بسیار ضعیف است ما در داخل کشورمان برندهای ایرانی معتبر نداریم چه برسد به خارج. حضور ما در شبکه های جهانی و ارتباطات برندینگ نسبت به رقبایمان در منطقه مانند ترکیه، عرب ها، چین و ژاپن ضعیف تر است.

دبیر کمیسیون توسعه صادرات خانه اقتصاد ایران افزود: وزارت امور خارجه کشور بیشتر در حوزه فرهنگی فعالیت می کند تا اقتصادی. فعالیت مستشاران اقتصادی ایران در زمینه حمایت از بازرگانان و تجار ایرانی خیلی کارآمد نیست چرا که یک نفر نمی تواند با همه حوزه ها ارتباط داشته باشد. در نهایت باید بگویم هیچ یک از ساز و کارهای ما برای برندسازی در حوزه صادرات قوی نیست مگر آنچه به طور ذاتی در آن مزیت داریم مانند نفت و میعانات گازی.

در مجموع باید گفت کیفیت بسیاری از کالاهای تولید داخل به مراتب بیشتر از کالاهای عرضه شده در دنیا است و توجه به مسئله برندسازی سبب معرفی کالاها به مردم و مصرف‌کنندگان خارجی می‌شود، که این امر تشخیص نوع کالا را برای افراد آسان‌تر می‌کند. تنها در این صورت است که کشورهای دیگر نمی‌تواند محصول ایران را به نام خود ثبت و ضبط کند و در بازارهای جهانی به فروش برساند. شبیه آنچه در خصوص فرش و پسته ایرانی اتفاق افتاده است و ما بازار خود این محصولات شاخص را از دست داده ایم. ما می توانیم با صدور آن به خارج از کشور وتبدیل کردن آن به یک برندعلاوه بر ارزآوری، اشتغالزایی مناسبی را نیز شاهد باشیم.